Soms kan een held de meest onwaarschijnlijke persoon zijn. Voor mij hebben veel van onze Be'ad Chaïm moeders laten zien dat ze ongelooflijk moedig zijn. Ondanks obstakels die te hoog leken om te overwinnen, hebben ze de moed gevonden om te KIEZEN voor LEVEN voor hun baby's en voor een nieuw begin voor zichzelf.

Tijdens een brunch en een bemoedigende les voor onze moeders uit Jeruzalem vroegen we hen: "Wat is moed voor jou? Wat BE'AD CHAÏM MOEDERS OVER MOED ZEGGEN:

-Ik ben moedig omdat het niet uitmaakt hoe zwaar mijn leven is, ik probeer de beste moeder te zijn die ik kan zijn voor mijn kinderen.
 
-Het vergt moed om kinderen op te voeden met speciale behoeften en medische problemen en om 's ochtends en 's avonds op te staan, om voor ze te zorgen. Het maakt niet uit wat mijn stemming is - ik dien ze in liefde.
 
-Ik kijk vooruit, niet terug naar de problemen die ik heb meegemaakt. Ik kijk vooruit om meer te bereiken.
 
-Ik ben een held, omdat ik me geen slachtoffer voel. Ik geloof dat er een betere toekomst zal komen.
 
-Ik ben sterk en geloof dat we de wereld altijd ten goede kunnen veranderen door liefde. We moeten altijd hoop hebben en geloven in een betere toekomst.
 
-Vijf kinderen alleen opvoeden is erg moeilijk, vooral als de kinderen erg klein zijn en dicht bij elkaar in leeftijd. Ik heb ervoor gekozen om mijn dochter Anaelle en al mijn andere kinderen op de wereld te zetten, omdat ik zelf nooit een echt gezin heb gehad. Mijn kinderen zijn mijn licht en leven. Ze hebben me uit een leven van drugs en alcohol gehaald en wie weet wat nog meer.
 
-Moedig is een klein woord voor een vrouw, want we zijn superhelden. Ik werk, ben moeder en zorg voor mijn zeventigjarige moeder. Ik heb twee dochters en weet niet hoe mijn dag voorbij kan gaan met zoveel verantwoordelijkheden. Vrouwen zijn ongelooflijk.
 
-Een held is iemand die ontberingen en obstakels overwint en problemen ten goede keert. Moed is je eigen waarheid kiezen. Mijn waarheid was om ondanks alle obstakels voor het leven van mijn baby te kiezen.
 
-Elke moeder moet de moed hebben om kinderen op te voeden tot goede mensen. Ik zie het al bij mijn achtjarige. Elke moeder wil haar kinderen beschermen tegen ontberingen.

Dank en zegeningen aan jullie, mijn partners, voor het steunen van deze vrouwen die moeilijke keuzes durven maken!

Sandy

Miriam en haar zoontje Aviel

In een oorlogssituatie zijn het niet alleen de soldaten die moedig moeten zijn. Sinds 8 oktober, hebben troepen onder leiding van Hezbollah bijna dagelijks Israëlische gemeenschappen en militaire posten langs de noordelijke grens aangevallen. Tachtigduizend inwoners werden geëvacueerd uit gemeenschappen, die tot 10 kilometer ten zuiden van de Libanese grens lagen om in het ongewisse te leven, verspreid over hotels, kibboets gastverblijven en andere tijdelijke woningen.

Miriam, drieëndertig jaar oud en gescheiden, werd met haar zesjarige dochter geëvacueerd uit de stad Shlomi (9.000 inwoners) aan de noordelijke grens van Israël met Libanon. Miriam was in het laatste trimester van haar zwangerschap toen de oorlog uitbrak. Zij en haar dochter werden naar een hotel in Haifa gestuurd. Ze was erg bezorgd over hoe ze het zou redden met een nieuwe baby en was onzeker over de toekomst. Het was moeilijk om in een hotel te zijn, zonder haar persoonlijke bezittingen en om ver van haar vrienden en gemeenschap te zijn. Haar vader zag dat ze niet had wat ze nodig had voor haar nieuwe baby en belde ons op voor hulp. Via ons Operatie Mozes-project kreeg Miriam een kinderwagen, een wieg, een babybadje en kleding voor de eerste paar maanden. Ze kreeg ook de belofte van maandelijkse vouchers voor het eerste jaar om de kosten van luiers, flesvoeding, babydoekjes en andere benodigdheden te dekken. Haar zoon Aviel ("God is mijn vader") werd eind december geboren. We bidden samen met hen voor vrede aan de noordelijke grens, zodat zij en de andere evacués veilig naar huis kunnen terugkeren.

Orit en haar zoontje Elroi

Moeder Orit schreef deze oprechte brief aan haar consulente Keren, in Tel Aviv:

Keren, ik wil iets tegen je zeggen en je vertellen wat er is gebeurd. Vandaag kwam mijn vriendin en vertelde me dat ze begint met vruchtbaarheidsbehandelingen om zwanger te worden. Ik realiseerde me dat er veel vrouwen zijn die lijden, omdat ze niet zwanger kunnen worden. Ik vroeg me af hoe ik er ooit aan had kunnen denken om mijn dierbare kleine jongen te aborteren, terwijl ik elke ochtend zijn gezicht met zijn prachtige glimlach zie. Dankzij jou heb ik hem niet geaborteerd en ik ben daar je zo dankbaar voor. Zelfs als ik problemen heb (en die zijn er genoeg), ben jij er voor me. Ik vind het niet vanzelfsprekend, dat jullie mij voor de geboorte van de babymeubels hebben voorzien en mij helpen met maandelijkse cadeaubonnen en even belangrijk, dat jullie mij helpen mijn huur te betalen. Nu ik Elroi Moshe heb, wil ik vechten om uit de cirkel van armoede te komen. Ik heb jullie verteld dat ik schulden heb bij de zwarte markt. Door Gods genade geloof ik, dat zelfs dit zal lukken. Ik heb ook een faillissement aangevraagd. Ik weet dat elke neergang alleen maar naar boven leidt. Dus nogmaals mijn dank aan alle geweldige medewerkers en donateurs die mij zo goed hebben geholpen op mijn reis. Met liefde en waardering, Orit.

Rachel en haar dochtertje Elian

Met een zwangerschap van zeven maanden was het leven in Ashdod, onder een spervuur van raketaanvallen, angstaanjagend voor Rachel en haar kinderen. Ze had het al moeilijk gehad om te beslissen of ze wel of niet zwanger zou blijven en de oorlog maakte haar angsten alleen maar erger. Haar liefhebbende consulente Yael, zorgde voor de broodnodige liefde en geruststelling. Terwijl ze in het prachtige gezicht van haar nieuwe dochter Elian keek, schreef Rachel: "Bedankt dat je me wilde zien en begrip had voor mijn wanhopige situatie. Ik voelde me zo hopeloos en jij hielp me. Ik heb geen woorden om je genoeg te bedanken."

Irit en haar zoontje Adam

Irit, vierendertig jaar oud, was getrouwd en had vier kinderen toen ze ontdekte dat ze opnieuw zwanger was. Ze hadden een dochter van zes, een zoon van drie en een tweeling van elf maanden oud. Omdat haar andere kinderen nog zo jong waren en ze hun handen vol hadden aan de tweeling, zei iedereen tegen haar dat ze abortus moest plegen. Haar moeder zei dat ze zelf ook abortussen had laten plegen en dat het niet zo erg was. Irit luisterde niet naar de stem van ontmoediging, maar naar haar eigen stem van hoop. Ze zei: "Ik heb een geschenk gekregen!" Toch was het niet gemakkelijk met zulke jonge kinderen. Toen de oorlog uitbrak, werd haar man meteen opgeroepen om in dienst te gaan. Hij is officier en was vele weken achter elkaar weg. De zus van Irit woonde in Kibboets Be'eri waar op 7 oktober 112 leden op een zeer wrede en afschuwelijke manier werden gedood. Irit kende velen van hen en ze leed onder vreselijk verdriet. Haar jonge kinderen waren erg bang en wilden niet in hun eigen bed slapen, maar alleen in de veilige kamer. Haar driejarige begon in bed te plassen van de stress. Op eerste kerstdag werd hun zoontje Adam geboren. Haar man slaagde erin om uit het leger te komen en bij haar te zijn voor de geboorte. Zodra ze thuiskwam uit het ziekenhuis, moest haar man terug naar het leger. Hoe moeilijk het leven ook kan zijn, Irit zegt dat ze nooit spijt zal hebben van haar beslissing om haar kostbare zoontje Adam te krijgen. Hij brengt zoveel vreugde en liefde in hun huis.

Eva & haar dochtertje Tahir, onder druk gezet door artsen

Eva, eenentwintig jaar oud en getrouwd, was erg bezorgd na een eerdere buitenbaarmoederlijke, levensbedreigende zwangerschap, die resulteerde in een abortus. Artsen adviseerden haar om de volgende drie maanden niet zwanger te worden, zodat haar lichaam kon genezen. Plots ontdekte ze echter dat ze zwanger was geworden en ze wist niet wat ze moest doen. Opnieuw vonden de artsen dat ze ook deze baby moest aborteren en ze zetten haar onder druk om dat te doen. Eva, in tweestrijd, wilde de baby een kans geven en zien wat er zou gebeuren. Ze nam contact op met Be'ad Chaïm voor informatie, bemoediging en begeleiding in haar moeilijke situatie. Eva onderging verdere prenatale tests en koos voor het leven. Haar dochtertje Tahir werd drie maanden geleden geboren op Eva's verjaardag! We zijn zo blij dat dit verhaal een "happy end" had en dat Eva het geloof en de moed had om tegen de druk van de artsen in voor het leven van haar kostbare dochter te kiezen.

Heidi & haar zoontje Seif

Heidi is getrouwd en had vijf kinderen, van wie de oudste twintig jaar oud is. Ze was niet van plan om nog meer kinderen te krijgen en de zwangerschap voelde als "het einde van de wereld". Ze wist niet wat ze moest doen en kwam sterk in de verleiding om abortus te plegen. Nadat ze een buurvrouw over de situatie had verteld, werd ze in contact gebracht met een van onze consulentes. Onze zorgzame consulente verzekerde haar dat we haar zouden helpen en steunen. Maandenlang, nadat de oorlog was begonnen, weigerde ze voor controle te gaan, uit angst dat de sirenes onderweg af zouden gaan. Haar zesde kind, de prachtige baby Seif, is nu vier maanden oud. Zijn Arabische naam herinnert haar eraan dat "als God iets beslist, ik niet tegen Zijn wil in kan gaan." Heidi en haar familie geloven, dat Seif een speciaal geschenk en vreugde voor hun familie is tijdens dit moeilijke en verdrietige seizoen in Israël.

Tammy & haar zoontje Mior

Tammy, vierentwintig jaar oud, is getrouwd en woont in Be'er Sheva met haar man en twee dochtertjes. Toen ze ontdekte dat ze zwanger was, was ze erg overstuur, omdat haar man net zijn baan had verloren en de twee kleine meisjes "genoeg" voor haar waren. Ze had al eerder een abortus ondergaan en zag het als een eenvoudige oplossing voor haar probleem.

Nadat vrienden haar hadden aangeraden om Be'ad Chaïm te bellen, besloot ze de zwangerschap voort te zetten en tot haar grote vreugde ontdekte ze dat ze een zoon kreeg! Midden in haar zwangerschap brak de oorlog uit en haar man werd onmiddellijk opgeroepen. Tammy was alleen met de meisjes en moest herhaaldelijk doodsbang naar de schuilkelder rennen, tijdens het spervuur van duizenden raketaanvallen. Baby Mior, nu drie maanden oud, is een genot voor de familie, vooral voor zijn zusjes, die hun broertje met kusjes overladen. Ze heeft Mior als prins verkleed voor Purim, want hij is hun kleine prins!

MOED OM TE GENEZEN

Een paar jaar geleden voelde Rachel, een jonge, alleenstaande religieuze vrouw, zich door angst gedwongen om een abortus te laten plegen, omdat ze zich schaamde en zich zorgen maakte over haar toekomst. Onlangs trouwde ze en werd ze gelukkig zwanger. Tijdens een echografisch onderzoek en bij het zien van de beelden van haar baby, voelde ze een zwaar gewicht van schuld, schaamte en spijt, omdat ze het leven van haar eerste kind had genomen. Ze vond onze hulp online en bezocht samen met haar man de Levens Tuinen. Onze zorgzame gastvrouw Laurel, leidde hen zachtjes door een betekenisvol moment van het planten van een boom, ter nagedachtenis aan en ter ere van de baby die niet kon worden vastgehouden. Rachel en haar man waren diep geraakt door de vriendelijkheid en afsluiting die ze ontvingen bij het planten van de boom. Iedereen kan komen om een boom te planten of ons kantoor schrijven om Laurel een boom te laten planten in jouw plaats. info@beadchaim.org.il

Klik hier om de Nieuwsbrief als PDF te downloaden